Tradycyjna kuchnia gruzińska

„Tradycyjna kuchnia gruzińska”- Jelena Kiładze, wydawnictwo rea

Książka ta jest niesamowitą kopalnią wiedzy. Znajdziecie w niej wszystkie najważniejsze informacje dotyczące zarówno gruzińskiej kuchni jak i samego kraju.

Na samym początku autorka, Jelena Kiładze, zabierze Was w małą wycieczkę po Gruzji i przedstawi Wam po kolei poszczególne regiony kraju. Zacznie od północnych i południowych gór, a następnie omówi równiny oraz wybrzeże Gruzji. Na samym końcu rozdziału wspomni o stolicy, czyli o Tbilisi.  Nie bójcie się jednak, że będą to typowe fragmenty wzięte prosto z encyklopedii. Tekst naprawdę wciąga i dzięki niemu dowiemy się co nieco o tym ciekawym kraju. Powiem szczerze, że nigdy przedtem nie interesowałam się tym tematem, ale po tej lekturze chciałabym poznać jak najwięcej gruzińskich ciekawostek i smaków. (Skoro wreszcie polubiłam bakłażany…:)

Bardzo spodobał mi się wątek w następnym rozdziale o ‘historii kuchni i kuchni historii’ dotyczący obyczajów podczas uczty:

Gruzini organizując przyjęcia, mają kilka zasad, których zawsze przestrzegają. W trakcie biesiadowania wybierany jest tamada, czyli osoba pełniąca funkcję gospodarza imprezy. Do niego należą takie obowiązki, jak: wznoszenie toastów; nadzór nad podawaniem potraw we właściwej kolejności; pilnowanie, żeby kieliszki były zawsze pełne; opieka nad gośćmi żeby każdy był dla siebie kulturalny. A do tego ta osoba musi mieć naprawdę mocną głowę, ponieważ to on musi bezpiecznie odprowadzić ewentualnych nietrzeźwych biesiadników… .

Gruzini wierzą, że „dopóki siedzisz przy stole, nie starzejesz się” i dlatego też ich spotkania mogą być naprawdę długie. I co ciekawe, bez pozwolenia tamady nie można samemu odejść od stołu, ani nawet zamienić się miejscami. Ucztując, nie wolno się śpieszyć, musi być przecież na wszystko czas- i na śpiewy i na toasty, a nawet na poezję. A to, co mnie najbardziej zdziwiło, to to, że między toastami, Gruzini imprezują po cichu. Jedynie toasty i pieśni są głośne, a same rozmowy- ciche. „Już w XVIIw. francuski podróżnik Jean Baptiste Chardin napisał, że siedzący przy stole Europejczycy robią dużo więcej hałasu niż 150 Gruzinów na uczcie”. Jeśli chodzi o wygłaszane toasty podczas imprezy, pojawiają się one w określonej kolejności. Tematy i intencje toastów określa tamada, w zależności od tego jakie są nastroje biesiadników. Samemu pić nie wolno, bo jest to oznaką braku szacunku i niestosowne.

Podczas uczty Gruzini chętnie śpiewają pieśni oraz tańczą. Taniec jest oznaką udanej uczty. Gruzini opanowali sztukę picia, głównie dzięki właśnie tańcom i śpiewom, czyli tzw. przerywnikom. W związku z tym mogą ucztować do białego rana, bez większych ofiar:-). Jeśli jakiś delikwent niestety nabroił, musi wypić karniaczka… . Natomiast upicie się do nieprzytomności uważa się za czyn niezwykle haniebny. Na zakończenie spotkania każdy gość wypija dodatkowo strzemiennego i mówi się, że to właśnie przez niego tamada ma dużo więcej gości do odprowadzenia… .

W powyższych rozdziałach możemy również przypatrzeć się obrazom namalowanym przez Niko Pirosmaniego- gruzińskiego malarza, które to dodają odpowiedni klimacik książce.

Kuchnia gruzińska jest bardzo prosta i oparta jest przede wszystkim na potrawach z wiejskiej kuchni. Dania są niezwykle różnorodne, głównie za sprawą mieszanki kulturowej.  Gruzja bowiem była i jest w dalszym ciągu „na skrzyżowaniu dróg, narodów, kultur i języków”. Gruzini się tym jednak nie przejmują, bo twierdzą że nieważne kto wymyślił daną potrawę, ważne by była smaczna i zdrowa. Bardzo często urozmaicają podstawowe przepisy dodając inne składniki, wedle własnego uznania. Każda rodzina ma własną wersję danej potrawy. Dania różnią się one w zależności od regionu, jak i nawet sąsiedztwa.

Wszystkie przepisy znajdujące się w tej książce były robione przez wiele lat przez gruzińskie gospodynie oraz były osobiście sprawdzone przez autorkę. Nie mniej jednak Jelena przytacza słowa swojej babci: „Jeżeli będziesz gotowała tę potrawę codziennie, dla całej swojej rodziny, to wcześniej czy później wspaniale ci się uda!”.  Więc nie załamujmy się jak coś nie wyjdzie. Zawsze można spróbować jeszcze raz! I jeszcze raz! Hihi.

Przepisy znajdujące się w książce podzielone są na następujące kategorie:

• Potrawy z warzyw i owoców
• Dania z produktów mlecznych i jajek
• Dania z kasz i niesłodkie wypieki
• Potrawy z drobiu
• Dania mięsne
• Potrawy rybne
• Potrawy przyrządzane na ogniu
• Desery
• Napoje
• Przetwory
• Sosy i mieszanki przypraw

Do każdego rozdziału dołączona jest informacja o winach gruzińskich polecanych do zaprezentowanych potraw. I co najważniejsze, jak twierdzi autorka- wszystkie wina są dostępne na polskim rynku.

Kuchnia gruzińska jest łatwo rozpoznawalna. Charakterystycznymi składnikami gruzińskich potraw są: bakłażany, pomidory, buraki, fasola, kapusta, owoce granatu, baranina, wieprzowina, sery, orzechy, kolendra i pietruszka. Dania kojarzące się z ich kuchnią to m.in.: pchali, gupta z czerwonej fasoli, smażony ser suługuni, mczadi, chaczapuri, sacywi i chinkali.

Przepisy są napisane bardzo przejrzyście i prosto. Wiele z nich ma mini zdjęcia pokazujące poszczególne etapy przygotowania potrawy, a do każdego przepisu dołączona jest bardzo apetyczna fotografia.

Poza przepisami w książce znajdziemy również dodatkowe informacje o charakterystycznych gruzińskich produktach oraz różne ciekawostki.

Na końcu książki znajduje się słownik kulinarny oraz indeks przepisów.

Szczerze polecam tę książkę każdemu, kto chciałby choć na chwilę przenieść się do przepięknej Gruzji i poczuć klimat tamtejszych stron. Kosztuje jedynie 39.90zł, więc nie czekajcie tylko kupujcie! Książka liczy 256 stron, jest w twardej okładce, a otrzymałam ją do recenzji dzięki uprzejmości wydawnictwa Rea.

Gaumardżos!

<jest to artykuł sponsorowany; cytaty we wpisie pochodzą z wyżej opisanej książki>

Wg tej książki przygotowałam bakłażany faszerowane mięsem oraz serowe świderki po gruzińsku.